Κώστας Κυριακόπουλος
Ενα βαθύ πολιτικό και κοινωνικό ρήγμα είχε ανοίξει και τραβούσε μέσα του κάθε τι που βρισκόταν ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά. Ξυλόλια, βίντεο, επιπλέον βαγόνια, επιπλέον νεκροί, επιπλέον στοιχεία, επιπλέον πόνος και θρήνος για τις οικογένειες των νεκρών νέων ανθρώπων. Ενα τεράστιο κεφάλαιο -το μεγαλύτερο ίσως των τελευταίων ετών- μίσους, τοξικότητας, διχασμού, ενδεικτικό του τρόπου της συλλογικής αντίληψης της πραγματικότητας για την ελληνική κοινωνία.
Αντιπαραθέσεις έως εσχάτων, συναυλίες και πανηγύρια κομματικής εκμετάλλευσης, θεωρίες επί θεωριών, σοβαροί και αστείοι τύποι να κάνουν ολημερίς τηλεοπτικές και διαδικτυακές παρελάσεις με σημαία κάθε τι που μπορούσε να μοιάζει με την αλήθεια και την κανονική πραγματικότητα στην προσπάθειά τους να κερδίσουν το οτιδήποτε θεωρούσε ο καθένας πολυτιμότερο. Και τι είχε συμβεί σε αυτές τις λεωφόρους του μαζικού παραλογισμού;
Πρώτον, είχε κερδίσει αυτό που συμβαίνει όταν κυριαρχούν όλες οι θεωρίες συνωμοσίας μαζί. Να πειστεί η κοινή γνώμη ότι δεν υπάρχει μόνο μία αλήθεια, αλλά πολλές. Και κυρίως να αμφισβητηθεί η θεσμική διαδικασία της επίσημης έρευνας. Κάτι που κατορθώθηκε με τον πιο τρανταχτό τρόπο. Σπιλώθηκαν άνθρωποι και φορείς με περισσή ευκολία. Το πιο πρόσφορο έδαφος για την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας. Ολοι θυμόμαστε τις θεωρίες για τους «λαθρέμπορους-κολλητούς του πρωθυπουργού που κουβαλούσαν λαθραία με το τρένο της τραγωδίας». Τις διακινούσαν πολύ συγκεκριμένοι άνθρωποι στη Βουλή, όπως ο Κ. Βελόπουλος, που από τις πρώτες αποκαλύψεις κιόλας διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι δεν το είχαν κάνει.
Δεύτερον: Κάθε συζήτηση περί της ηθικής μιας τέτοιας αντιμετώπισης, της εργαλειοποίησης για κομματικά και όχι μόνο οφέλη, έναντι των οικογενειών των νεκρών ανθρώπων, είχε περάσει σε τρίτο και τέταρτο πλάνο. Σαν να είχαμε συμφωνήσει όλοι σε μια συλλογική στάση που υπαγόρευε την καθημερινή προσβολή του πένθους των ανθρώπων το οποίο μετετράπη σε εμπορεύσιμο πολιτικό, κομματικό, τηλεοπτικό και διαδικτυακό προϊόν.
Τώρα που ολοκληρώθηκε το επίσημο πόρισμα της Διεύθυνσης Αντιμετώπισης Εγκλημάτων Εμπρησμού της Πυροσβεστικής, το οποίο διαπιστώνει ότι «δεν φαίνεται να υπάρχουν ίχνη καύσης, τα οποία υποδηλώνουν ότι υπήρξε έκρηξη», όλα μοιάζουν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Λες και όλα ήταν μέρος ενός σκηνικού που διαλύθηκε όταν αποχώρησαν οι θεατές.
Πού πήγαν όλες αυτές οι φωνές που όχι μόνο υποδαύλιζαν τις ακραίες συγκρούσεις στην ελληνική κοινωνία, διέσυραν τη χώρα ακόμα και στην Ευρωπαϊκή Ενωση με τη συνδρομή πρόθυμων ευρωβουλευτών, επένδυσαν την ύπαρξη και το πολιτικό τους μέλλον στο συναίσθημα μιας ολόκληρης κοινωνίας και στον πόνο τόσων οικογενειών;
Προφανώς δεν πήγαν πουθενά. Ο συναισθηματικός λαϊκισμός προσφέρει πάντα στέγη. Απλώς η πρόσοψη αλλάζει…
