Η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνιστά ένα κορυφαίο γεγονός στην ιστορία των κοινωνικών κινημάτων. Διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για δημοκρατία, του αγνού και άδολου πατριωτισμού, επιβεβαιώνει ότι η εθνική συνοχή και ομοψυχία είναι ο μόνος δρόμος ώστε να τα καταφέρουμε.
48 χρόνια μετά, η αξιακή κληρονομιά και η αγωνιστική παρακαταθήκη του ξεσηκωμού των φοιτητών και εργατών το Νοέμβρη του 1973 παραμένουν επίκαιρες για όλα αυτά τα σημαντικά που μας ενώνουν.
Τα αιτήματα για «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» εκφράζουν τις αγωνίες της νεολαίας ώστε να μην εξελιχθεί σε «χαμένη γενιά», καθώς και τις κρίσιμες ανάγκες του κόσμου της μισθωτής εργασίας που, μετά τη 10ετή κρίση, βρίσκεται αυτή τη φορά αντιμέτωπος με την πανδημική κρίση και τις δυσμενείς συνέπειές της.
Η καταπολέμηση της ανεργίας και της φυγής των νέων στο εξωτερικό (διαρροή εγκεφάλων), το δικαίωμα στην εργασία και την αξιοπρεπή διαβίωση, η άμβλυνση των κοινωνικών, οικονομικών και εκπαιδευτικών ανισοτήτων, η δίκαιη διανομή του μερίσματος ευημερίας, το όραμα και η προοπτική συμπυκνώνονται εύστοχα και μοναδικά σε αυτό το θρυλικό, πλέον, τρίπτυχο.
Σε κάθε περίπτωση, το «Πολυτεχνείο» και τα νοήματά του δεν πρέπει να εξαντλούνται σε έναν ολιγοήμερο επετειακό εορτασμό ούτε να αδικούνται από τις προσπάθειες πολιτικής/κομματικής καπηλείας ή τη «μεταλλασσόμενη» σταδιοδρομία μερικών εκ των πρωταγωνιστών.
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι αναπόσπαστο μέρος της συλλογικής μνήμης και δομικό συστατικό για τη διαμόρφωση της συλλογής δράσης, εμπνέουν το οργανωμένο Συνδικαλιστικό Κίνημα της χώρας αποδεικνύοντας ότι οι μόνες χαμένες μάχες είναι εκείνες που δεν δόθηκαν.
