Όταν οι μελέτες δείχνουν ότι έχουμε έναν από τους πιο ακριβούς και αναποτελεσματικούς σιδηροδρόμους στην Ευρώπη, μια νέα αύξηση των ναύλων είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι: χρειαζόμαστε δημόσια ιδιοκτησία, γράφει ο KEN LIVINGSTONE
Η φετινή χρονιά αναμένεται να φέρει άλλη μια αύξηση στα εισιτήρια των τρένων στη Βρετανία, με αύξηση 3,8% που θα εισαχθεί τον Μάρτιο.
Σε αυτό το σημείο, αυτές οι αυξήσεις των τιμών έχουν αρχίσει να μοιάζουν με παράδοση του νέου έτους, όπως τα πυροτεχνήματα του Λονδίνου ή το ετήσιο γλέντι του Jools Holland, αλλά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πόσο μεγάλη αρπαχτή ήταν η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων – ή πόσες ευκαιρίες της έδωσαν οι κυβερνήσεις για να μας απογοητεύσει ξανά και ξανά.
Το 1993, όταν ο νόμος για τους σιδηροδρόμους, ο οποίος ξεπούλησε τους βρετανικούς σιδηροδρόμους, περνούσε από το Κοινοβούλιο, ο τότε πρωθυπουργός των Συντηρητικών Τζον Μέιτζορ ισχυριζόταν: “Πολλές ανοησίες έχουν ακουστεί για την ιδιωτικοποίηση των Βρετανικών Σιδηροδρόμων… Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι ιδεολογία, αλλά απλή κοινή λογική και εθνικό συμφέρον.
“Είναι κοινή λογική ότι ο ιδιωτικός τομέας θα λειτουργήσει τους σιδηροδρόμους πιο αποτελεσματικά και είναι προς το εθνικό μας συμφέρον να το πράξουν”.
Ακόμα και για τα δεδομένα των ομιλιών υπουργών που διακηρύττουν τα μελλοντικά οφέλη της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αυτή έχει γεράσει ιδιαίτερα άσχημα.
Από το φιάσκο της Railtrack, μέχρι τα ζητήματα γύρω από τη Metronet (υπεύθυνη κάποια στιγμή για τα δύο τρίτα της λανθασμένης σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στο μετρό), μέχρι την προσωρινή κρατικοποίηση της East Coast Mail Line, μέχρι το φαινομενικά ατελείωτο χάος γύρω από τη Southern σήμερα, η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων έχει αποτύχει πλήρως.
Σε αντίθεση με τις υποσχέσεις του Μέιτζορ, μελέτες από δεξαμενές σκέψης όπως η Just Economics έχουν διαπιστώσει ότι το σιδηροδρομικό σύστημα της Βρετανίας είναι από τα πιο αναποτελεσματικά στην Ευρώπη, με τους επιβάτες να ξοδεύουν έως και πέντε φορές υψηλότερο ποσοστό του μισθού τους σε σύγκριση με χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία.
Ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο που ανέδειξε πόσο εξωφρενικά ακριβές είναι οι μετακινήσεις εδώ ήταν η περίπτωση του φοιτητή Τζόρντον Κοξ, ο οποίος διαπίστωσε ότι μπορούσε στην πραγματικότητα να εξοικονομήσει χρήματα σε ένα ταξίδι από το Σέφιλντ στο Έσσεξ, ακολουθώντας μια διαδρομή που περιλάμβανε πτήση και στάση στο Βερολίνο!
Όπως τονίζεται από την εκστρατεία We Own It, η μέση τιμή ενός ταξιδιού με τρένο έχει αυξηθεί κατά 23,5% σε πραγματικούς όρους από την ιδιωτικοποίηση – συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην κρίση του κόστους ζωής που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη χώρα.
Ξανά και ξανά, οι ιδιώτες των σιδηροδρόμων μας έχουν κοροϊδέψει τον δημόσιο τομέα. Ξανά και ξανά, είδαμε την κρατικοποίηση των ζημιών και την ιδιωτικοποίηση των κερδών.
Η διόρθωση της θλιβερής κατάστασης των σιδηροδρόμων μας δεν είναι μόνο το κλειδί για να μπορέσουν οι επιβάτες να έχουν καλύτερη μεταχείριση και να εξασφαλίσουν πιο ευχάριστες μετακινήσεις, αλλά και για να συμβάλουμε στη διασφάλιση του μέλλοντος του πλανήτη μας.
Οργανώσεις όπως οι Φίλοι της Γης έχουν τονίσει τη σημασία των επενδύσεων σε “καλύτερες, καθαρότερες και φθηνότερες” δημόσιες μεταφορές ως μέρος της πολιτικής ατζέντας που χρειαζόμαστε για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής – και έχουν απόλυτο δίκιο.
Οι ιδιωτικές εταιρείες, οι οποίες θα έχουν πάντα ως κίνητρο πρώτα και κύρια το κέρδος, απλά δεν μπορούν να είναι αξιόπιστες για να παρέχουν το είδος των σιδηροδρόμων το οποίο επιζητά η Βρετανία- γι’ αυτό η δημόσια ιδιοκτησία είναι απαραίτητη.
Το ποσοστό του λαού που επιθυμεί να μπει ένα τέλος στο σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης είναι πολύ υψηλότερο από εκείνους που ταυτίζονται με τη σοσιαλιστική πολιτική γενικότερα: δημοσκόπηση της BMG διαπίστωσε ότι το 64% των ψηφοφόρων υποστήριζε την εθνικοποίηση, ενώ μόλις το 19% ήταν κατά (και η πλειοψηφία των Συντηρητικών υπέρ).
Αυτή η ευρεία υποστήριξη έκανε τη σταθερή άρνηση της κυβέρνησης Μπλερ να ανατρέψει τον νόμο για τους σιδηροδρόμους ακόμη πιο απογοητευτική, με τις ψήφους υπέρ της δημόσιας ιδιοκτησίας στα συνέδρια του Εργατικού Κόμματος να απορρίπτονται αμέσως από τους δεξιούς πρωτοκλασάτους.
Οι μεταφορές είναι κάτι που πρέπει να λειτουργεί ως δημόσια υπηρεσία προς όφελος όλων.
Αντ’ αυτού, ξοδεύουμε εκατομμύρια για την επιδότηση των κερδών των ιδιωτικών εταιρειών, ενώ πολύ συχνά οι επιβάτες μένουν απογοητευμένοι καθώς οι τοπικές τους υπηρεσίες καταργούνται ή δεν χρηματοδοτούνται σωστά – και οι ναύλοι αυξάνονται ενώ το προσωπικό μειώνεται.
Για τους λόγους αυτούς, το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου κατανοεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να σχεδιάσουμε την επιστροφή ολόκληρου του εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου στη δημόσια ιδιοκτησία.
Τώρα είναι η ώρα να κατατεθούν τολμηρές προτάσεις πολιτικής γύρω από τη δημόσια ιδιοκτησία και να αποκαλυφθεί συστηματικά το γεγονός ότι η προσήλωση της κυβέρνησης στην επέκταση της ιδιωτικοποίησης οφείλεται σε ιδεολογικό δόγμα – και όχι στο τι είναι καλύτερο για τους ανθρώπους και την οικονομία της Βρετανίας.
Καθώς η φετινή χρονιά θα είναι ξεκάθαρα άλλη μια χρονιά κατά την οποία η κληρονομιά της ιδιωτικοποίησης θα μας αφήσει όλους σε χειρότερη θέση, είναι ζωτικής σημασίας να συμβάλουμε στην οικοδόμηση εκστρατειών που μπορούν να φέρουν μαζί τους επιβάτες και τα συνδικάτα μεταφορών για να διασφαλίσουν ότι οι κορυφαίοι πολιτικοί δεν μπορούν πλέον να παρατείνουν αυτό το αδιέξοδο.
