ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ:ΕΝΝΕΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ
Το σχέδιο νόμου, τις διατάξεις του οποίου ανέλυσε ο υπουργός εργασίας στα ΜΜΕ και αναρτήθηκε για δημόσια διαβούλευση, εκτός των θετικών σημείων, περιλαμβάνει και εννέα τουλάχιστον αρνητικές ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Εάν οι ρυθμίσεις αυτές ψηφιστούν χωρίς διορθώσεις, θα επιφέρουν σοβαρό πλήγμα στην αγορά εργασίας, στο διαθέσιμο προς κατανάλωση εισόδημα, στις αποφάσεις της δικαιοσύνης, στους ελεγκτικούς μηχανισμούς και στη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, η οποία βασίζεται στην δημοκρατική αρχή των πλειοψηφικών αποφάσεων.
1ον. Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, εκτός του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου της συλλογικής συμφωνίας(ατομική διευθέτηση)και με δεδομένο ότι η εργοδοτική πλευρά είναι ισχυρή, ιδίως σε περιόδους επισφαλούς εργασίας, όπως η σημερινή και χωρίς ισχυρή παρουσία των ελεγκτικών μηχανισμών(Σ.Επ.Ε.)θέτει σε ακόμη πιο αδύναμη θέση τον εργαζόμενο, αναγκάζοντας τον να υποκύπτει σε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία .Είναι προφανές ότι η διάταξη που εισάγει το σχέδιο νόμου περί αιτήματος του εργαζομένου δεν τον διασφαλίζει από ενδεχόμενους εκβιασμούς του εργοδότη.
2ον. Η καταβολή ρεπό ή άδειας σε αντιστάθμισμα των δεδουλευμένων ωρών, επιπλέον του 8ώρου, ναι μεν δεν μειώνουν τον νόμιμο καταβαλλόμενο μισθό, αλλά μειώνουν το διαθέσιμο προς κατανάλωση εισόδημα των φτωχών εργαζομένων, οι οποίοι επιδιώκουν την αύξηση του μισθού τους με την πληρωμή των υπερωριών. Η ρύθμιση αυτή θα προκαλέσει ντόμινο αρνητικών εξελίξεων, αφού θα πληγούν κυρίως οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, θα αυξηθούν τα λουκέτα και άρα ο μακρύς κατάλογος των ανέργων. Εάν δε, η διάταξη αυτή ψηφιστεί και ισχύει και όπου η διευθέτηση υπογράφεται από τα συνδικάτα στο πλαίσιο συλλογικής συμφωνίας, τότε θα υπάρξει ευθεία παραβίαση του συλλογικού δικαίου και του πυρήνα του εμβληματικού νόμου 1876/90 περί συλλογικών διαπραγματεύσεων.
3ον. Η αύξηση των υπερωριών, από 96ώρες/έτος στη βιομηχανία και από 120ωρες/έτος στο εμπόριο, σε 150ώρες/έτος για όλους, θα σημάνει μείωση των διαθέσιμων θέσεων απασχόλησης.Εάν αυτό συνδυαστεί με την διευθέτηση του χρόνου εργασίας πολλαπλασιάζει το αρνητικό αποτέλεσμα που περιγράφουμε παραπάνω.4ον. Η διάταξη της μη επαναπρόσληψης των καταχρηστικώς απολυμένων εργαζομένων, έπειτα από δικαστική απόφαση και η εναλλακτική, αντί επαναπρόσληψης, με αίτημα του εργοδότη, σε απόλυσή του με 3 έως 24 μισθούς αποζημίωση, αναλόγως της οικονομικής κατάστασης της εταιρείας, αφενός προσβάλλει την δικαιοσύνη και αφετέρου ανοίγει διάπλατα τον δρόμο για παράνομες και καταχρηστικές απολύσεις. Είναι δε βέβαιο, ειδικά τούτη την περίοδο, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων θα δηλώσει μειωμένα έσοδα και άρα θα καταβάλλονται οι ελάχιστες αποζημιώσεις.
5ον. Η διάταξη περί Καθολικής συμμετοχής των εργαζομένων σε αποφάσεις των σωματείων για απεργιακές κινητοποιήσεις θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή μόνο εάν αυτή συμπληρώνονταν με υποχρεωτική εγγραφή όλων στα σωματεία, επιχειρησιακά, κλαδικά κλπ., καθότι είναι αδιανόητο, όσοι δεν είναι μέλη των συνδικάτων να καθορίζουν με την ψήφο τους τις αποφάσεις τους. Η δε ηλεκτρονική ψηφοφορία, μόνο ως εναλλακτική μπορεί να εφαρμοστεί, όταν υπάρχουν βιαιοπραγίες και παρεμπόδιση των κορυφαίων διαδικασιών των συνδικάτων.
6ον. Η ποινικοποίηση των πλειοψηφικών αποφάσεων των συνδικάτων, σε περίπτωση περιφρούρησης της απεργίας και σε εφαρμογή των δημοκρατικών τους διαδικασιών και η αυτόματη ακύρωση της απεργίας σε ενδεχόμενη παρεμπόδιση των απεργοσπαστών, προσβάλλει βάναυσα την αρχή της δημοκρατίας μας και του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, περί ΣΕΒΑΣΜΟΥ των αποφάσεων της πλειοψηφίας, από μικρές μειοψηφίες.
7ον. Η διάταξη περί υποχρεωτικής παρουσίας των εργαζομένων, σε ποσοστό 33% σε απεργιακές κινητοποιήσεις, καθιστά ΑΔΥΝΑΤΗ την απόφαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος και έσχατου όπλου των εργαζομένων, δηλαδή της προκήρυξης απεργίας και νομιμοποιεί ισχυρούς απεργοσπαστικούς μηχανισμούς. Ουσιαστικά πρόκειται για μέτρο απαγόρευσης των αποφάσεων για κινητοποιήσεις, που θα προκαλέσει και κοινωνικές αναταραχές, καθότι αυτό το 33% θα πρέπει να απολογείται π.Χ. στο επιβατικό κοινό των λεωφορείων, του μετρό κλπ.
8ον. Η κατάργηση της επιτροπής του άρθρου 15 δεν γίνεται αποδεκτή, καθότι δεν συζητά μόνο για την προστασία των συνδικαλιστικών στελεχών αλλά αποφαίνεται για την αντιπροσωπευτικότητα των σωματείων και των ομοσπονδιών που έχουν δικαίωμα υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Είναι τραγικό η προστασία των συνδικαλιστικών στελεχών να εντάσσεται στο άρθρο των εγκύων γυναικών!
9ον. Η διάταξη περί ανεξαρτητοποίησης του Σ.Επ.Ε., ενώ κινείται σε σωστή κατά την άποψη μας κατεύθυνση, εκτός των απαιτούμενων προσλήψεων, συνεργείων με τα συνδικάτα, θα πρέπει να προβλέπει και την συμμετοχή πλειοψηφικά των εκπροσώπων των εργαζομένων στο Δ.Σ. του φορέα καθότι εκεί κρίνονται οι καταγγελίες των εργαζομένων απέναντι στις παραβατικές συμπεριφορές των εργοδοτών.
Αυτά είναι τα βασικά αγκάθια του σχεδίου νόμου για τα εργασιακά, τουλάχιστον με όσα ανακοινώθηκαν και γνωρίζουμε επισήμως έπειτα από την ανάρτησή του σε δημόσια διαβούλευση και για τα οποία τα συνδικάτα θα κορυφώσουν τις αντιδράσεις τους, αφού μελετηθεί στην λεπτομέρεια του και φυσικά εάν δεν υπάρξουν αλλαγές και τροποποιήσεις
.Κατά τα λοιπά, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η μετατροπή του Σ.Επ.Ε. σε ανεξάρτητη αρχή, θα είναι ένα θετικό βήμα εάν συμπληρωθεί με τις προτάσεις των συνδικάτων, ενώ όσα ακούμε περί κατάργησης του 8ώρου και μείωσης των νόμιμων μισθών των εργαζομένων, προφανώς βρίσκονται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας αυτών που τα διακινούν.
