Χιλιάδες ήταν οι εργάτες που έχασαν τη ζωή τους προκειμένου να κατακτηθεί η «Μύτη του Διαβόλου», ο απόκρημνος βράχος που περικυκλώνεται από «αιωρούμενες» ράγες.
Αδιαπραγμάτευτα είναι τα οφέλη από την ανακάλυψη του σιδηροδρόμου, ο οποίος άλλαξε μία για πάντα τις χερσαίες μεταφορές, που επί χιλιετίες γινόντουσαν με τον ίδιο, πρωτόγονο τρόπο: Με άμαξες που έλκονταν από ένα ή περισσότερα ζώα.
Κανένα άλλο δίκτυο ή μέσο στον κόσμο δεν συνέβαλε τόσο θεαματικά στην πρόοδο και ανάπτυξη των κοινωνιών, όσο ο σιδηρόδρομος. Παρ’ όλα αυτά, η επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου δεν ήταν πάντα μία εύκολη υπόθεση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο σιδηρόδρομος του Εκουαδόρ (Ισημερινός) όπου το πλήθος ηφαιστείων και τα απόκρημνα εδάφη συνέθεταν ένα αφιλόξενο περιβάλλον για την τοποθέτηση ραγών. Ένα περιβάλλον, ωστόσο, που δεν τρόμαξε τους πολυμήχανους μηχανικούς της χώρας οι οποίοι κατάφεραν να λύσουν μία από τις δυσκολότερες κατασκευαστικές εξισώσεις.
Κατάφεραν να «εξημερώσουν» τη «Μύτη του Διαβόλου», έναν τρομακτικό βράχο που «έκοβε» στα δύο τη σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε την παραλιακή πόλη του Γκουαγιακίλ με την πρωτεύουσα Κίτο, περνώντας μέσα από τις Άνδεις, τη μεγαλύτερη οροσειρά του πλανήτη.
Η κατασκευή της γραμμής ξεκίνησε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο πρόεδρος της χώρας, Eloy Alfaro, ήρθε σε επαφή με τους εκπροσώπους μίας αμερικανικής εταιρείας, η οποία γοητεύτηκε στο άκουσμα της πρότασης να κατασκευαστεί ο «πιο δύσκολος σιδηρόδρομος στον κόσμο». Οι εργάτες έπιασαν δουλειά το 1899, με τον σιδηρόδρομο να ολοκληρώνεται το 1905.
Για την ολοκλήρωση, ωστόσο, της κατασκευής, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν δεκάδες δυσκολίες, όπως ήταν οι έντονες βροχοπτώσεις, η συχνή σεισμική δραστηριότητα, η άγρια πανίδα και ο κίτρινος πυρετός με την ελονοσία. Τίποτα, ωστόσο, δεν συγκρινόταν με τη «Μύτη του Διαβόλου» (La nariz del diablo) έναν απόκρημνο βράχο που φάνταζε αδύνατον να κατακτηθεί.
Οι μηχανικοί, ωστόσο, έφεραν εις πέρας την αποστολή τους, τυλίγοντας το βουνό με ράγες, οι οποίες επέτρεψαν στο τρένο να αναρριχηθεί. Ράγες που έμοιαζαν να αιωρούνται στον αέρα, καθιστώντας το τρένο έρμαιο των ορέξεων των σφοδρών ανέμων.
Στο βωμό, ωστόσο, της κατασκευής αυτού του κατασκευαστικού θαύματος θυσιάστηκαν περισσότεροι από 2.000 εργαζόμενοι, ηττηθέντες από τις ασθένειες, την εξάντληση ή το αφιλόξενο κλίμα.
Σύμφωνα, μάλιστα, με τους ντόπιους, οι ψυχές των νεκρών εργατών στοιχειώνουν την περιοχή, με τις κραυγές τους να στοιχειώνουν τις νύχτες.
Μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα η σιδηροδρομική γραμμή λειτουργούσε κανονικά, εξυπηρετώντας δεκάδες χιλιάδες ατρόμητους πολίτες. Οι καταιγίδες, ωστόσο, που εκδηλώθηκαν το 1997 λόγω του ατμοσφαιρικού φαινομένου El Niño, προκάλεσαν μεγάλης έκτασης καταστροφές στον σιδηρόδρομο, με αποτέλεσμα να κλείσει η διαδρομή στο σύνολο της.
Σήμερα λειτουργεί μόλις ένα τμήμα 12 χλμ., από το Σιμπάμπε στο Αλαούσι, το οποίο μετά τις καταστροφές ανακαινίστηκε για τουριστικούς λόγους.
Κάθε χρόνο στην περιοχή συρρέουν χιλιάδες τουρίστες που θέλουν να βιώσουν αυτή τη μοναδική αναρρίχηση του τρένου στο βουνό. Εκστασιασμένοι από τη μεθυστική θέα, πολλοί τουρίστες δεν δίσταζαν να σκαρφαλώσουν στην οροφή του συρμού, ατενίζοντας αποσβολωμένοι την ομορφιά της φύσης που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια τους.
Ο θάνατος, ωστόσο, δύο Ιαπώνων τουριστών το 2007 οδήγησε στην απαγόρευση αυτής της πρακτικής, υπενθυμίζοντας σε όλους τους κινδύνους που εγκυμονεί ο πιο επικίνδυνος σιδηρόδρομος στον κόσμο.
