«Το κράτος είμαστε όλοι», ακούμε συχνά. Πρόκειται για μια συνήθη παραλλαγή του «όλοι μαζί τα φάγαμε».
Ομως, δεν είμαστε «όλοι» που διατηρούμε σε ετοιμότητα τη ΔΕΗ να εισπράττει το χαράτσι που αργότερα βαφτίστηκε ΕΝΦΙΑ, την ίδια ώρα που μόνο σε ετοιμότητα δεν είναι οι (ιδιωτικοποιημένης λειτουργίας) φορείς ενέργειας, ώστε να εξασφαλίζουν το (και πανάκριβο) αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος όταν πέφτει χιόνι ή κάνει ζέστη.
Δεν είμαστε «όλοι» που διατηρούμε σε ετοιμότητα τους μηχανισμούς που περικόπτουν στο άψε-σβήσε τις συντάξεις, αλλά δεν αποδίδουν για 3 και 4 χρόνια τις εκκρεμείς συντάξεις.
Δεν είμαστε «όλοι» που έχουμε ρυθμίσει το σύστημα ώστε οι δήμοι, εκπρόσωποι της κεντρικής εξουσίας σε τοπικό επίπεδο, να επιβάλλουν χωρίς χρονοτριβή τα τέλη στους δημότες, αλλά να μην είναι σε θέση να κόψουν ή να συντονιστούν με αρμόδιους και συναρμόδιους για να κοπούν τα δέντρα πάνω από τα καλώδια της ΔΕΗ.
Δεν είμαστε «όλοι» που αποφασίζουμε τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών της χώρας, αλλά ίδια αγωνία δεν υπάρχει για την αντισεισμική, αντιπυρική, αντιπλημμυρική θωράκιση της χώρας.
«Ολοι» ή, για την ακρίβεια, οι περισσότεροι είναι όσοι τα ανέχονται αυτά.
Θα άξιζε, ίσως, να σκεφτούν ότι το κράτος, κάθε κράτος, σε κάθε κοινωνικοπολιτικό σύστημα, δεν είναι ουδέτερο. Εχει ιεραρχήσεις, έχει προτεραιότητες, έχει προσανατολισμό που καθορίζονται από τον κάτοχο της εξουσίας. Και ο κάτοχος της εξουσίας, από την εποχή της πόλης-κράτους της αρχαιότητας μέχρι σήμερα και σε κάθε κοινωνία ταξικής ανισότητας, είναι αυτός που κατέχει την οικονομική εξουσία. Και φροντίζει, με διαχειριστή κόμματα και πολιτικές παρατάξεις, να θέτει την πολιτική του εξουσία (το κράτος) στην υπεράσπιση, εξυπηρέτηση και αναπαραγωγή αυτής ακριβώς της οικονομικής του εξουσίας.
Οποιος δεν ανήκει στους κατόχους αυτής της εξουσίας, αλλά συνεχίζει να την επιδοτεί πολιτικά, εκλογικά, ιδεολογικά, θα βυθίζεται πάντα στον ρόλο του «θύματος», αλλά και του «θύτη» του ίδιου του εαυτού του. Οπως η Μήδεια.