Σε ομιλία του στο Παρίσι στις Στις 9 Μαΐου 1950, ο Ρομπέρ Σουμάν, ο οποίος τότε ήταν υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, πρότεινε μια νέα μορφή πολιτικής συνεργασίας στην Ευρώπη, η οποία θα απέτρεπε κάθε ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Να ενώσουν την παραγωγή τους στον άνθρακα και τον χάλυβα ως «το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας».
Το 1950, τα κράτη της Ευρώπης προσπαθούσαν ακόμη να επουλώσουν τις πληγές τους από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος είχε λήξει πέντε χρόνια πριν. Αποφασισμένες να αποτρέψουν την επανάληψη ενός τέτοιου φρικτού πολέμου, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις κατέληξαν στο ότι η από κοινού διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα θα καθιστούσε στο μέλλον έναν πόλεμο μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας – όπως επί λέξει αναφέρεται στη διακήρυξη – «όχι μόνον αδιανόητο αλλά και υλικά αδύνατο».
Η Διακήρυξη Σουμάν, όπως είναι γνωστή, είναι η αρχή της δημιουργίας της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Συνθήκη για την ίδρυση του οργάνου αυτού υπεγράφη έναν μόλις χρόνο μετά, από τα 6 ιδρυτικά της κράτη (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο). Η πρόταση του Σουμάν θεωρείται η απαρχή της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Ρ. Σουμάν πίστευε ότι η συγχώνευση οικονομικών συμφερόντων θα βοηθούσε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου και θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την ενοποίηση της Ευρώπης.
«Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί δια μιας, ούτε σε ένα συνολικό οικοδόμημα: θα διαμορφωθεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη», είπε χαρακτηριστικά ο Ρ. Σουμάν στην ιστορική του ομιλία.
Η Ημέρα αυτή πρωτοκαθιερώθηκε το 1985 από τους ηγέτες των τότε Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αναγνωρίζει και επισήμως τον εορτασμό της το 2008
Το σημαδιακό αυτό γεγονός για τη δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου ως Ημέρα της Ευρώπης, με ποικίλες εκδηλώσεις, που σκοπό έχουν να φέρουν πιο κοντά τους πολίτες των κρατών – μελών της Ε.Ε.
Με την ευκαιρία της Ημέρας της Ευρώπης, τα θεσμικά όργανα της ΕΕ ανοίγουν στις αρχές Μαΐου τις πόρτες τους στο κοινό στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο. Τα κατά τόπους γραφεία της ΕΕ στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο διοργανώνουν εκδηλώσεις και δραστηριότητες για όλες τις ηλικίες.
Κάθε χρόνο χιλιάδες άτομα παίρνουν μέρος σε επισκέψεις, δημόσιες συζητήσεις, συναυλίες και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις, που σκοπό έχουν να ενημερώσουν το κοινό γύρω από την ΕΕ.
Κοινή Έκκληση για την Ευρώπη 21 Αρχηγών Κρατών-Μελών της Ε.Ε
«Η Ευρώπη είναι η πολυτιμότερη ιδέα που είχαμε ποτέ», τόνισαν, σε κοινή δήλωσή τους, 21 Αρχηγοί Κρατών-Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2019 -μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπιος Παυλόπουλος, με αφορμή την περσινή Ημέρα της Ευρώπης.
Το πλήρες κείμενο των 21 Αρχηγών Κρατών-Μελών είχε ως εξής:
Η Ευρώπη είναι η πολυτιμότερη ιδέα που είχαμε ποτέ
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έχει συμβάλει στην ευόδωση μιας ελπίδας αιώνων για την ειρήνη στην Ευρώπη, αφότου οι ανεξέλεγκτοι εθνικισμοί και άλλες ακραίες ιδεολογίες την οδήγησαν στη βαρβαρότητα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Ακόμη και σήμερα, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θεωρούμε την ειρήνη και την ελευθερία, την ευημερία και την ευδαιμονία ως δεδομένα αγαθά. Είναι επιτακτική ανάγκη να συμμετάσχουμε όλοι, ενεργώς, στη μεγάλη ιδέα μιας ειρηνικής και ενοποιημένης Ευρώπης.
Οι εκλογές του 2019 είχαν ιδιαίτερη σημασία, είπαν τότε: Είσθε εσείς, οι Ευρωπαίοι πολίτες, που θα αποφασίσετε ποια πορεία θα ακολουθήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έτσι εμείς, οι Αρχηγοί των Κρατών της Βουλγαρίας, της Δημοκρατίας της Τσεχίας, της Γερμανίας, της Εσθονίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας, της Κροατίας, της Ιταλίας, της Δημοκρατίας της Κύπρου, της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Ουγγαρίας, της Μάλτας, της Αυστρία, της Πολωνίας, της Πορτογαλίας, της Ρουμανίας, της Σλοβενίας, της Σλοβακίας και της Φινλανδίας, κάλεσαν όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, που έχουν το δικαίωμα ψήφου, να συμμετάσχουν στις εκλογές για την ανάδειξη των Μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στα τέλη Μαΐου 2019.
Οι Λαοί της Ευρώπης έχουν ενωθεί, με τη δική τους ελεύθερη βούληση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία βασίζεται στις αρχές της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης και της εμπιστοσύνης, εντός της και μεταξύ των Μελών της. Μία Ένωση, χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της Ευρώπης. Στην Ευρωπαϊκή μας Ένωση, τα εκλεγμένα Μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, μαζί με το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης – δηλαδή οι Κυβερνήσεις όλων των Κρατών Μελών – αποφασίζουν ως προς το ποιοι κανόνες θα πρέπει να εφαρμόζονται στην Ευρώπη και πώς πρέπει να δαπανάται ο προϋπολογισμός της Ευρώπης.
Είμαστε όλοι Ευρωπαίοι
Για πολλούς ανθρώπους στην Ευρώπη, ιδίως μεταξύ της Νέας Γενιάς, η ευρωπαϊκή ιθαγένεια έχει καταστεί δεύτερη φύση. Δεν αποτελεί αντίφαση το ότι μπορεί να αγαπούν το χωριό τους, την πόλη τους, την περιοχή τους ή το Έθνος τους και, ταυτόχρονα, να παραμένουν αφοσιωμένοι Ευρωπαίοι.
Η Ευρώπη μας είναι ικανή να αντιμετωπίσει ενωμένη τις προκλήσεις;
Τους τελευταίους μήνες, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις. Είναι η πρώτη φορά από την έναρξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που κάποιοι συζητούν την ανατροπή ενός ή παραπάνω βημάτων της ολοκλήρωσης, όπως η ελεύθερη κυκλοφορία ή η κατάργηση κοινών θεσμών. Παράλληλα, άλλες φωνές ζητούν μεγαλύτερη ενδυνάμωση της ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Ευρωζώνης ή ζητούν μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.
Οι απόψεις για τα θέματα αυτά μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των Πολιτών και των Κυβερνήσεων των Κρατών-Μελών, καθώς και μεταξύ ημών των Αρχηγών των Κρατών-Μελών. Ωστόσο, όλοι συμφωνούμε ότι η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ενότητα είναι αναγκαία, και ότι θέλουμε να προωθήσουμε την Ευρώπη ως Ένωση.
Μόνο μια ισχυρή Κοινότητα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τις παγκόσμιες προκλήσεις της εποχής μας. Οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, της τρομοκρατίας, της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, και της μετανάστευσης δεν σταματούν σε εθνικά σύνορα.
Θα καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις αυτές με επιτυχία και να συνεχίσουμε στον δρόμο προς την οικονομική και κοινωνική ενσωμάτωση και ανάπτυξη μόνο εάν εργαστούμε μαζί ως ισότιμοι εταίροι σε θεσμικό επίπεδο.
Τους τελευταίους μήνες, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις. Είναι η πρώτη φορά από την έναρξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που κάποιοι συζητούν την ανατροπή ενός ή παραπάνω βημάτων της ολοκλήρωσης, όπως η ελεύθερη κυκλοφορία, ή η κατάργηση κοινών θεσμών Παράλληλα, άλλες φωνές ζητούν μεγαλύτερη ενδυνάμωση της ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή της Ευρωζώνης ή ζητούν μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.
Οι απόψεις για τα θέματα αυτά μπορεί να διαφέρουν μεταξύ των πολιτών και των Κυβερνήσεων των Κρατών-Μελών, καθώς και μεταξύ ημών των Αρχηγών των Κρατών-Μελών. Ωστόσο, όλοι συμφωνούμε ότι η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ενότητα είναι αναγκαία και ότι θέλουμε να προωθήσουμε την Ευρώπη ως Ένωση.
Το Βrexit
Η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωστή διεθνώς και ως Brexit (συντομογραφία του British exit, δηλ. Βρετανική έξοδος) είναι ένας πολιτικός στόχος κομμάτων, ομάδων και μεμονωμένων ατόμων στο Ηνωμένο Βασίλειο, προκειμένου η χώρα να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Tο θέμα έγινε αντικείμενο δύο δημοψηφισμάτων, πρώτη φορά το 1975 (με κυριαρχία της παραμονής με 67%) και δεύτερη φορά το 2016 με αποτέλεσμα υπέρ της εξόδου με 51,9%. Με δεδομένο το αποτέλεσμα του τελευταίου δημοψηφίσματος, στις 29 Μαρτίου 2017, η βρετανική κυβέρνηση δήλωσε ότι θα εγκαταλείψει σίγουρα την ΕΕ. Έτσι ξεκίνησε η διαδικασία του άρθρου 50 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενός νόμου που ασχολείται με τις χώρες που εγκαταλείπουν την ΕΕ.
Το Ηνωμένο Βασίλειο αναμενόταν να εγκαταλείψει την ΕΕ στις 29 Μαρτίου 2019 με μια συμφωνία με της ΕΕ για διατήρηση κάποιων θεσμών. Στις 15 Ιανουαρίου 2019, η κυβέρνηση της Τερέζα Μέι ηττήθηκε στη Βουλή των Κοινοτήτων με 230 ψήφους σε ψηφοφορία για τη συμφωνία που είχε με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η προθεσμία για την αποχώρηση επεκτάθηκε αργότερα στις 31 Οκτωβρίου 2019. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα έπρεπε να αποχωρήσει πλήρως (σκληρή έξοδος) ή με την αποδεκτή από την ΕΕ συμφωνία, που δεν ήταν αποδεκτή από το Κοινοβούλιο του ΗΒ.
Νέες διαπραγματεύσεις υπό τον Μπόρις Τζόνσον δεν άλλαξαν το περιεχόμενο της συμφωνίας με την ΕΕ. Μερίδα των πολιτικών δυνάμεων εξακολουθεί να υποστηρίζει την έξοδο χωρίς συμφωνία, ενώ άλλη εξακολουθεί να υποστηρίζει την παραμονή στην ΕΕ παρά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Στις 28 Οκτωβρίου το Ηνωμένο Βασίλειο ζήτησε τρίτη προθεσμία για πλήρη αποχώρηση στις 31 Ιανουαρίου 2020. Η ΕΕ ενέκρινε τη νέα προθεσμία αλλά το Βρετανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη συμφωνία για περαιτέρω έλεγχο, αλλά απέρριψε τα σχέδια για την ψήφισή του πριν από την προθεσμία της 31ης Οκτωβρίου και ανάγκασε την κυβέρνηση να ζητήσει τρίτη καθυστέρηση του Brexit. Ακολούθως έγιναν πρόωρες εκλογές στις 12 Δεκεμβρίου, στις οποίες οι Συντηρητικοί κέρδισαν την πλειοψηφία με τον Τζόνσον να δηλώνει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα εγκαταλείψει την ΕΕ στις αρχές του 2020.
Η συμφωνία αποχώρησης επικυρώθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο στις 23 Ιανουαρίου, από την ΕΕ στις 30 Ιανουαρίου και, η χώρα έγινε το πρώτο μέλος που αποχώρησε επισήμως από την ΕΕ το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 2020[1]. Θα ακολουθήσει μια μεταβατική περίοδος τουλάχιστον μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2020, όπου θα γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης η μελλοντική σχέση.
Πολλά αποτελέσματα του Brexit εξαρτώνται από το πόσο στενά θα είναι το Ηνωμένο Βασίλειο συνδεδεμένο με την ΕΕ ή αν θα αποσυρθεί πριν συμφωνηθούν οι όροι – αναφερόμενο ως Brexit χωρίς συμφωνία. Η ευρεία συναίνεση μεταξύ των οικονομολόγων είναι ότι το Brexit θα βλάψει πιθανώς την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου και θα μειώσει το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημά της μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα και ότι το ίδιο το δημοψήφισμα θα βλάψει την οικονομία.
Το Brexit είναι πιθανό να μειώσει τη μετανάστευση από χώρες του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου στο Ηνωμένο Βασίλειο και δημιουργεί προκλήσεις για τη Βρετανική τριτοβάθμια εκπαίδευση, την ακαδημαϊκή έρευνα και την ασφάλεια.
Μετά το Brexit, το Ευρωπαϊκή Δίκαιο και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν θα έχουν πια υπεροχή έναντι των νόμων του Ηνωμένου Βασιλείου ή του Ανωτάτου Δικαστηρίου του, εκτός από προσωρινή έκταση που θα συμφωνηθεί σε συμφωνία απόσυρσης. Ο Νόμος [Απόσυρσης από την] Ευρωπαϊκής Ένωσης 2018 διατηρεί το σχετικό δίκαιο της ΕΕ ως εσωτερικό νόμο, το οποίο το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορεί έπειτα να τροποποιήσει ή να καταργήσει.
Κίνδυνος να σπάσει η Ευρώπη σε κομμάτια με την Κρίση της Πανδημίας του Κορονοϊου;
Δέκα χρόνια μετά το Καστελόριζο, η Ευρώπη βιώνει ακόμη μια πρωτοφανή κρίση, μόνο που αυτή τη φορά η Ελλάδα δεν είναι ο αδύναμος κρίκος.
Οι παραλληλισμοί είναι αναπόφευκτοι, ειδικά από τη στιγμή που η λύση στον γρίφο της ανάκαμψης βρίσκεται ξανά στα χέρια των Ευρωπαίων ηγετών.
Ακόμα μία φορά η ΕΕ αποδεικνύεται κατώτερη των συνθηκών, όταν ούτε αυτή τη φορά δεν είναι σε θέση να στηρίξει χωρίς μνημόνια τα κράτη μέλη της και να βοηθήσει την επαναλειτουργία της οικονομίας χωρίς την εξαθλίωση των λαών.
Δείγματα ανεπάρκειάς της έχουμε γευθεί και στο παρελθόν: με τα σκληρά μέτρα που επεβλήθησαν στη χώρα μας, χωρίς να αγνοούμε τα λάθη των δικών μας πολιτικών, καθώς και με τη στάση της στο μεταναστευτικό, γεγονός που συνέβαλε στο Brexit. H EE οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, τιμώντας τον τίτλο της ως ένωσης.
Το βασικότερο ζήτημα στο οποίο διαφώνησαν οι ΥΠΟΙΚ αφορούσε στον ESM και κυρίως στους όρους που θα συνοδεύουν την προσφυγή ενός κράτους μέλους σε αυτόν.
Η Ιταλία ζήτησε να μην υπάρχει κανένας όρος στην εκταμίευση κεφαλαίων, θεωρώντας ότι σε αντίθετη περίπτωση η προσφυγή της στον ESM ισοδυναμεί με «Μνημόνιο», κάτι που θεωρείται απαγορευτικό
Την ώρα που ολόκληρος ο πλανήτης έχει βάλει “λουκέτο” λόγω κορωνοϊού, με ανυπολόγιστο κόστος για την οικονομία και την αγορά εργασίας, η Ε.Ε. δυσκολεύεται να συμφωνήσει σε μια πραγματικά ριζοσπαστική δράση στη βάση της αλληλεγγύης.
Συγκεκριμένα το αίτημα των εννέα κρατών – μελών για «την εξεύρεση ενός εργαλείου» ώστε να δημιουργηθεί κοινό ομόλογο για όλη την Ευρωζώνη σκόνταψε στο “όχι” της Γερμανίας και της Ολλανδίας
Η σοβαρότητα της κατάστασης απαιτεί, επί τη βάσει του πνεύματος της αλληλεγγύης, ένα από τα θεμέλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση πόρων, ιδιαίτερα στις χώρες της Ευρωζώνης.
Ειδικότερα, είναι απαραίτητο να εξασφαλιστούν στην πρόσβαση των χωρών μας σε σταθερή, βιώσιμη και μακροπρόθεσμη χρηματοδότηση όλων των πολιτικών που κρίνονται απαραίτητες για την αντιμετώπιση των ζημιών που προκαλούνται από την πανδημία, συμπεριλαμβανομένων των επενδύσεων για την ανάπτυξη ευρωπαϊκής στρατηγικής.
Η προσέγγιση και οι δράσεις μας θα πρέπει να είναι μακράς πνοής και όχι κοντόφθαλμες, με σημείο αναφοράς τις κοινές αρχές του καταμερισμού, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, οι οποίες ενέπνευσαν τη γέννηση της ΕΕ.
Ως εκ τούτου, αναζητούμε έναν προωθημένο συμβιβασμό μεταξύ των διαφορετικών απόψεων και συμφερόντων των κ-μ. Εκείνοι που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή τις δύσκολες αυτές στιγμές, εκείνοι που σηκώνουν το βάρος της μεγάλης θυσίας, οι εργαζόμενοι, οι οικογένειες κι η Ευρωπαϊκή κοινότητα στο σύνολό της προσβλέπουμε σε μια αποτελεσματική ανταπόκριση, η οποία θα απορρέει από τη συνοχή, τη συνεργασία την αλληλεγγύη και την από κοινού δέσμευση και δράση.
Πέραν της διασφάλισης της ουσιαστικής σταθερότητας της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και της διασφάλισης της ορθής λειτουργίας της εσωτερικής αγοράς, πρέπει να καταδείξουμε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση, μαζί με όλα τα κ-μ της, είναι προσηλωμένη, σε μια τόσο δύσκολη φάση, σε μια συγκεκριμένη και άμεση απάντηση προκειμένου να καλύψει τις προσδοκίες και ανάγκες των λαών μας, να μην αφήσει κανέναν στο περιθώριο και πως είναι προσηλωμένη στη διαμόρφωση του κοινού μας μέλλοντος.
Επιπλέον, είναι σημαντικό να αναπτύξουμε ευρωπαϊκή βιομηχανική κυριαρχία, ιδιαίτερα για την παραγωγή βασικών αγαθών και υλικών στον τομέα της δημόσιας υγείας και να υπάρξει συντονισμός ανάμεσα σε όλα τα κ-μ προκειμένου να εγγυηθούμε τους μηχανισμούς αλληλεγγύης που θα μας επιτρέψουν να αντιμετωπίσουμε μελλοντικές πανδημίες.
Ένας ειλικρινής διάλογος με μη κ-μ της ΕΕ θα πρέπει επίσης να αποτελέσει κύριο μέλημα για την προαγωγή προτύπων ασφάλειας τροφίμων και υγειονομικών προτύπων, όπως αυτά εφαρμόζονται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να προλάβουμε την εμφάνιση και τη μετάδοση νέων πανδημιών.
Η τρίτη μεγαλύτερη κρίση της Ευρώπης σε μια δεκαετία της δίνει μια άλλη, ίσως τελευταία, ευκαιρία να οικοδομήσει μια αίσθηση κοινού πεπρωμένου μεταξύ των πολιτών της. Για να συμβεί αυτό, η αποφασιστικότητα και οι τολμηρές πρωτοβουλίες από την πλευρά των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, είναι απλώς ένας παράγοντας.
Η ΕΕ μπορεί να χρειαστεί να δημιουργήσει έναν ρόλο για την ίδια παρά -ή μάλλον χάρη στα- κράτη-μέλη. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το τελικό αποτέλεσμα θα εξαρτηθεί επίσης σε μεγάλο βαθμό από το ποιος θα κερδίσει την μάχη των αφηγήσεων.
Λίγους μήνες από τώρα, οι άνθρωποι μπορεί να ζητήσουν περισσότερη Ευρώπη για να προστατευτούν από μελλοντικές πανδημίες. Ή μπορεί να την απορρίψουν. Παραδόξως, για την ώρα μοιάζει ότι θα μπορούσαν να διαλέξουν οποιαδήποτε πλευρά.
Θέλουμε μια ισχυρή και ολοκληρωμένη Ευρώπη
Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση, μια Ένωση που έχει κοινούς θεσμούς, μια Ένωση που συνεχώς αξιολογεί το έργο της με κριτικό πνεύμα και έχει την ικανότητα να μεταρρυθμίσει την οντότητά της, μια Ένωση που στηρίζεται στους πολίτες της και στα Κράτη Μέλη της ως ζωτικής σημασίας βάση.
Αυτή η Ευρώπη έχει ανάγκη από μία δυναμική πολιτική συζήτηση για την καλύτερη πορεία προς το μέλλον, με αφετηρία τη Διακήρυξη της Ρώμης, της 25ης Μαρτίου 2017.
Η Ευρώπη είναι σε θέση να αντέξει ένα πολύ ευρύ φάσμα απόψεων και ιδεών. Δεν πρέπει όμως να υπάρξει επιστροφή σε μία Ευρώπη, στην οποία οι Χώρες δεν είναι πλέον ισότιμοι εταίροι αλλά αντίπαλοι.
